جمع مستان
با می ومطرب نشستن، عادت دیرین ماست بوسه بر رخسار جانان ، مذهب و آیین ماست
سوز دی یا بهمن افسردگان ، ما را چه غم؟ عشق داند هر شبی ، نوروز و فروردین ماست
لیلی و عذرا و خوبان ، غارت دل ها کنند آفرین ما را که تنها آن دگر شیرین ماست
پا ز میدان منیّت برده ام تا عرش ما دلبرا!سودای وصلت،در دل غمگین ماست
«حشمتا» با سعدی و حافظ چرا پهلو زنی؟!
جمع مستان از ازل درحلقه ی دیرین ماست
|